AMERİKALI ŞAİR, iki çocuk annesi Sylvia Plath, zor yaşam mücadelesi vermiş. Ve hayata tutunma çabasını maalesef erken kaybederek geride iki küçük çocuğunu bırakmış. Yaşam şartları çoğunluk için elbette zor. Hele bir de ŞAİR isen en dibe vurmuşsundur illaki. Kaçarın olmadığı yerdesindir. Çıkışı aramadaki engebeli yolda tırmanmaya çalışırken, tekrar düşüşlerde ne yaşadıklarınla bağlantılı olarak son hamlelerinde, bulunduğun sıkışmışlıktan kurtulma çabasında iken, sözcükler düğüm düğüm düşüncelerden yüreğe gelen sızı ile dilden sayfalara dökülüyor. Birikmişlikler, ansızın geldim deyip şiirselleşiyor. Herkese de gelmiyor. Şairlerin, hayata karşı mücadeleci yaklaşımlarında birbirlerine benzerliklerinin var olduğu anlaşılıyor. İşledikleri konuları, yaşanmışlıkları farklı da olsa, anlaşılmazlıklarının en ağırını, derinini, acıların en sessiz çığlıklarını yaşamış olmaları bence belirgin ortak noktalarıdır. Bunu kavrayabilmek için de okumak, çevrede gözlem yapabilmek, geçmişi iyi değerledirerek günumüze katkılarından yararlanabilmek, olaylara objektif yaklaşabilmek, mukayese edebilmek, gezmek, görmek, halkın içinde olmak gerekli. Kitap okumayı seven insanlarda algılama kapasitesi gelişiyor. Farkındalıklı ve daha duyarlılar. İçtenlikle kitaba sarılıyorlar. Etrafta, ben okumayı sevmiyorum diyen gençlere de rastladım. Bunlar da az değiller. Donuklar, hedefleri yok, çalışma, öğrenme gayreti, isteği yok. Nedenini sorunca da "vakit yok ki" diyorlar. Belki de onları iyi yönlendirebilecek aileden, çevreden yoksunlar. Böyle olunca da muhtemelen onlara her iş zor gelecektir. Hatta, kendilerinin farkına varamadıkları gibi diğer insanları da anlayabilecek hassasiyetleri olamayacaktır maalesef. Sylvia Plath'in de etrafında onu ANLAYABİLEN İNSAN pek de OLMAMIŞ ne yazık ki. ÇOK ÜZÜCÜ. Yazar arkadaşı Jillian Becker da yardım etmeye çalışmış aslında ancak onun da kendi yaşamının ve ailesinin getirdiği sorumluluklarından dolayı Sylvia için yapabildiği yardım yeterli olamamış. Yaşam mücadelesinde çeşitli tıkanmışlıklarla defalarca diplere vurup, diplerden çıkmaya çalışanlardan ŞAİR olunduğunu, ben de kırık dökük, yara bere içindeyken ŞAİRLİK bana uğradığında anladım. Böyle zamanlarda yanınızda kimler VAR ya da YOK, bunu acı çekerek öğreniyorsunuz. Diplerden ya kendi gayretinizle büyük mücadele ile çıkabiliyorsunuz ya da çıkamıyorsunuz. Çünkü hayat şartlarından dolayı yardım etme niyetindekilerin bile sadece niyetinde kaldığını, durumun ciddiyetini farkedemediklerini, sessiz çığlıkların, içinizde sizi boğduğunu anlıyorsunuz. Bu durumda gülmeye, canlanmaya çalışırken sarf ettiğiniz o son çırpınışlarınızı İYİLEŞİYOR diye algılayan insanlar, yardım etme, yanında olabilme niyetlerini de geri çekince de bir anda o insanı kaybettiklerinin haberiyle yıkılıyorlar. Halbuki o gayret ediyor. Haydi sen de o gayrete el ver. Yaşama bağlanmanın biraz sürekliliğini kazandır ve o zaman bırak onu kendi haline. Hayata tutunmada son hamledir, iyi değilken iyi görünme çabaları. Oradan yakalayamazsanız, kaybediliyor o insan. İşte bazen bu şekilde uyanıyor karşı taraf. ÇOK GEÇ KALMIŞ OLARAK. Önemli olan etrafınızdakileri kaybetmeden önce ANLAYABİLMEK, FARKEDEBİLMEK. Bu gibi kritik anlarında yakınlarınıza ya da her kim olursa etrafınızdakilere eleştirel tutumdan ziyade, empati kurabilecek tavırlar ile yaklaşımın son derece önemli olduğunu ifade edebilirim.
"Elinka" Emel Güneş 23 Ağustos 2019
@emel.gunes.7946 #elinkaemelgunes #puantiyeşiirkitabı #aşkınikiyakasızıkitabı