"Gösteri sanatı: Sahlep'in halleri"

Evden fırına ekmek almak için tam çıkacağım da çıkmadan önce tatlış Sahlep'de bir hareketlilik, bir hareketlilik, olmayan çişini de getirtir derken neyse ortalığın alelacele temizlik faslı.. Yine evden tam çıkacağım, pata küte, pata küte, hoplaya zıplaya bizimki banyoda zorakilerde, öyle zorluyor ki neredeyse çocuk kendisini çatlatacak. Banyoda serili olan örtü pedini yeni değiştirmiştim. Zorlamasındaki yavaş çekim ile zeminde serili örtü pedi arasındaki mesafeye hızlı çekimle kopardığım kağıt havluyu göndererek yakaladım gönderisini. Neyse ki evden çıkış moduna tekrar girerek kapıyı açtığımda, aralığa uçuş yapıp kaçmasını önlemek için kurabiyesinden her zamanki gibi yarım olarak içeri doğru biraz uzak mesafe atışı yapacaktım. Kapıyı açışımın onda yarattığı daha fazla heyecanla bizimki hoplayıp zıplayarak kapıya yanaşırken ortalıkta öyle bir gösteri sanatı oluşturdu ki, birden kısa ve etkili dansıyla, balerinin tek ayak dönüşünü çift ayakla yapıp coşkuyla yanıma uçuşunda yarım kurabiyesini hızlıca içeriye fırlattım. Bir basketbolcu mu desem, voleybolcu mu!! Bulduum, bizimkisi tam milli futbol takım kalecisi edasında havaya zıpladı ve tam isabetinden kurabiyesine kafa vuruşu yaptı. Sahlep'ciğim, bu şekilde yarım kurabiyesini yakalamaya çalışırken, o kafa vuruşuyla kurabiyeyi su dolu kabının içine düşürdü. Kapı aralığından benim hayretsi bakışımla, onun, su kabındaki kurabiyesine ve bana hayretsi bakışlarıyla etkin bir muhabbet içindeydik. Gözleriyle bana işaret ederek, kafasını da uzatarak, hem su kabındaki kurabiyesini göstermesi hem de 'naaptıın, öyle nasıl attın' der gibi benim atışımla kendi atışının şaşırmışlığı arasında duyguları gidip gelirken kapıyı dışarıdan kapatmak zorunda kaldım. Bu aşamada kapı arkasından bir iki hevheff'lemesini duyardım. Bu sefer sessizlik bozulmadı. Ben gelene kadar su kabının yanından ayrılmayacağını tahmin ettim. Yanılmamışım, döndüğümde daha kapıyı açar açmaz tatlı Sahlep'ciğim bana suyun içinde şişmiş kurabiyesini gösteriyordu. Tabii ki tekrar yarım kurabiye verdim. Gösterilen sevgi ve ilgi karşısında koşulsuz seven, yaşamsal ihtiyaçlarını karşılayanlara sevgisiyle karşılık veren dünya tatlısı canlı. Yetiştirme tarzın ve ona katabildiklerinle de alakalı tabii ki.  Görmezden gelmez, gözleriyle dünyaları anlatan gerçek dosttur. Yaşam sevincidir. Bakımı büyük sorumluluk, özen ve emek istiyor. Tek başıma bakımının üstesinden gelemem. Kızım ve damadım sayesinde onu tanıdım. Tedavi gördüğüm ve kol değnekleriyle yürümeye çalıştığım uzun süreçte, yanımda olduğu zamanlarda başucumda bekler, bende bir hareket olduğunda yerdeki kol değneklerimi burnunun ucuyla iterek bana yaklaştırır, yanımdan ayrılmazdı. O benim en büyük mutluluğum, sevincim oldu.